Jak być parafią tą samą, czyli rzymskokatolicką, a zarazem nie będąc taką samą, jak wszystkie inne? Jak być parafią z własną tożsamością? Człowiek, który jest świadomy, zdaje sobie sprawę z własnych cech, stanów, swoich potrzeb, czynności, swojego miejsca w świecie. Stosując analogię konsekwentnie, trzeba stwierdzić iż parafia będąc wspólnotą ludzi również posiada świadomość własnych cech, czyli tożsamość. Wyróżniającą ją spośród innych. Tożsamość jest odpowiedzią na pytanie o to, „kim jestem” (tożsamość indywidualna) lub „kim jesteśmy” (tożsamość zbiorowa). To stwierdzenie i bez zagłębiania się w zagadnienie z zakresu socjologii wystarczy, aby zrozumieć czym jest tożsamość parafii. Pozwalająca przy zachowaniu więzi grupowej wskazać odrębność. Co nie jest łatwe. Zwłaszcza, że słowo: tożsamy, według słownika „niczym się nieróżniący, taki sam lub ten sam” wskazuje na identyczność. Natomiast w odniesieniu do parafii (społeczności) słowo: tożsamość, należy interpretować jako świadomość wspólnych cech (z innymi parafiami), jak i poczucie jedności (z Kościołem). To zaś niejako wyklucza bycie „inną” parafią. Jednakże tylko w bardzo określonym zakresie. W żaden sposób nie negujący prawa i zdolności do odrębności a przy zachowaniu jedności. Oczywiście wtedy, gdy spośród cech parafii wyodrębni się te „nieklerykalne”, które charakteryzują konkretną parafię, lecz jako zbiorowość społeczną w szerszym znaczeniu, a nie tylko jako wspólnotę wyznaniową.
