„Parafia jest wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę,
pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi”. (kan.515 § 1 KPK)
„Parafia jest wspólnotą wiernych, utworzoną…” czyli erygowaną gdzieś i kiedyś w istniejącej już rzeczywistości tzn. dla określonej społeczności, którą jest grupa ludzi mieszkających na jakimś terenie, ale pośród których są osoby pod każdym względem bardzo zróżnicowane. Tak, jak i środowisko jako ogół elementów otoczenia w każdej parafii jest nieidentyczne. Najczęściej znacząco inne. Ponadto każda parafia wyróżnia się własną strukturą społeczną; jako wspólnotę tworzą ją osoby w różnym wieku i odmiennej płci, jak i stanie cywilnym. Ludzie z także bardzo różnym wykształceniem, pochodzący z wszystkich i zaliczani do różnych warstw społecznych; tym samym osoby żyjące na różnorakim i z reguły bardzo rozbieżnym poziomie materialnym. A wreszcie wspólnotę parafii stanowią także osoby o różnym światopoglądzie i zróżnicowanych wartościach moralnych, mający różnorakie wzorce i często zgoła odmienne motywacje. To zaś pomimo posiadania „wspólnego mianownika”- katolik. Stąd też pokazanie parafii „nieklerykalnej” tzn. z pominięciem zagadnień duszpasterskich, a zaprezentowanie jej jako miejsca m.in. bardzo zróżnicowanego kulturowo nie jest czymś niewłaściwym. Szczególnie, że parafia nie jest jakimś podmiotem wyalienowanym, lecz ściśle wpisanym w codzienność. Natomiast pokazanie jej walorów, potencjału i często też wyjątkowości potwierdza, że parafia to ludzie. Z ogromnym kapitałem ich wiedzy i umiejętności, talentów, zdolności i innych atrybutów człowieka.
